Saída Nómada polos Marabillosos Montes de Vigo. Crónica e fotos de I.O.

En movemento: 4 h 29 min. ( 3,6 Km/h de media)

POLOS MONTES DE VIGO. Nómadas

Hai veces que unha camiñata vai máis alá das súas propias virtudes e iso aconteceu este sábado pasado. O propio da camiñata é o contacto coa natureza, a consciencia do corpo e da mente, a convivencia coas persoas que acompañan os nosos pasos; pero hai veces que, ademais, se produce unha inmensa descoberta do territorio cando está cheo de tesouros naturais e etnográficos inimaxinables. A ruta circular realizada polos Montes de Vigo foi especialmente sorprendente, mesmo para os máis vigueses dos camiñantes, por darse nun concello que acolle un área urbana moi extensa e que se mantén principalmente pola industria e o polo seu porto; pero a riqueza natural é un dos valores vigueses.

Fotos de I.O. de la última salida Nómada "Pedornes-Oia"

Si magnifico fue el primero, excelentísimo es el segundo reportaje. Impresionante. Desde la imagen percibo energías expresivas en un día agraciado con l@s Nómadas, como suele acontecer.

A falta de crónica en esta ocasión, las imágenes hablan de la naturaleza que se comunica en sus diferentes expresiones.

Muchas gracias!

S., noviembre 015


https://picasaweb.google.com/115695660064038227263/NOMADASPORPEDORNESOIA?authkey=Gv1sRgCLqJpMPU4N7IwgE

Fotos de B.P. de la última salida Nómada "Pedornes-Oia"

https://flic.kr/s/aHskkoK3c3

Magnífico reportaje fotográfico que "habla" a través de las imágenes de tan bonito día compartido (pincha en el enlace para ver las fotos)

Muchas gracias B.P. por un trabajo tan generoso a través de una óptica sensiblemente particular.

S., Noviembre 015

Nómadas No Camiño...

http://picasaweb.google.com/113044287838333133728/RutaCanonDoRioMao (fotos de Bernardo)


Bellísima Jornada Nómada, como todas y cada una, la verdad. Y es que ninguna es igual a la anterior, todas son diferentes; y en todas también se mantiene una pauta que bien podría ser fluidez, espontaneidad, sin más expectativas que lo que va surgiendo, sin más premisa que la de disfrutar de un sábado al completo, sin tiempos marcados, con una opción consentida para quien así lo desee, a terminar la pateada acompañándola de una cena, picada, o pizzas a las 12 de la noche como en esta ocasión, bajo la luz de unas lámparas de calor que consiguieron que olvidásemos el frescor de una noche otoñal, y sin prisas a pesar de que nos quedaba un buen tramo de asfalto en coche hasta llegar cada mochuelo a su olivo; para más inri estábamos en ese estado de medio sopor que produce terminar la jornada en las pozas do Prexigueiro...  Sí, en esta ocasión lo quisimos todo, y todo se nos dió!

Septiembre Nómada a orillas del Lérez-Almofrei


https://picasaweb.google.com/113044287838333133728/PorLasRiverasDeLosRiosLerezYAlmofrei
(Fotos de Bernardo)

Vaya vueltas y revueltas nocturnas que dí totalmente perdida por la parte nueva de Pontevedra tras una cena amiga en un día de pateada precioso... Como casi todo es cuestión de actitud me lo tomé con humor y me dije: Ala guapa!, seguimos de aventura! Y es que pasé de largo el desvío que enlazaba con la autovía,y aunque sabía perfectamente que debía tomar ese desvío, por alguna extraña razón el despiste hizo acto de presencia, y ya puesta me dejé llevar y enfilé hacia Pontevedra centro. En fin!, un colofón nocturno aventurero a un día repleto de caminares soleados, de aventuras tranquilas y relajadas por los ríos Lérez y Almofrei, ruta que no por conocida o cercana es menos entrañable, dadora y generosa.

22 patitos... 22 Cisnes

Después de infructuosos intentos...

Estoy en el ejercicio de autoconvencerme de que ahora ya no escribo, tal vez sería más correcto decir que escribir tiene muchos matices; así que aquí estoy, aceptando el relevo que me brindó el autor de la última crónica Nómada. No me lo voy a tomar como "a cual mejor" porque perdería, la última crónica Nómada es magistral!, esto no es halagar, que también, sino una valoración personal que aprecia el buen gusto literario, sus delicadezas, sus sutilidades, sus recovecos y profundidades, todo ello sin que pierda el valor informativo de una experiencia en el camino.

POLO RÍO XABRIÑA CON NÓMADAS. 25 de xullo de 2015

https://picasaweb.google.com/115695660064038227263/PoloRioXabrina25DeXulloDe201503?authkey=Gv1sRgCPmy59atgt3wjQE


Esperabamos unha ruta fácil e o pronóstico cumpríuse, aínda que a duración andaba polas seis ou sete horas e empregamos dez; non houbo dificultades, non houbo problemas, pero déusenos por ir aos poucos, con pausas e sobre todo disfrutando... de todo, do camiño, da sombra, do río, das charlas, das anécdotas do día. Foi unha ruta ben vivida, de moito proveito persoal, inesquecible.

Fotos de la última salida Nómada a Gaxate



 https://picasaweb.google.com/115695660064038227263/PORTERRASDEGAXATECONNOMADAS?authkey=Gv1sRgCP60tZvGgsOyUg

Muchas gracias, Ignacio; imágenes que reflejan el paso Nómada por una zona cuanto menos peculiar..., entre Santos y Casonas Solariegas, entre opulencias decadentes y excesos en los que el buen y el mal gusto conviven... En todo caso camino y caminantes que ya tienen en su haber la experiencia.

S., junio 015

Reseña salida Nómada a Gaxate



Gaxate, junio 2015


Como dice nuestra queridísima S. salir al camino nutre pero es también una oportunidad maravillosa para aprender y “desaprender” cosas y no necesariamente relacionadas con el monte y la naturaleza:

-          Cuando los guías sean un tanto imprecisos con respecto a las zonas de sol y sombra, los porcentajes que tu hayas imaginado (30% sol / 70% sombra) serán siempre inversamente proporcionales a la realidad.

Territorio Nómada desde La Retaguardia. Avanzando

Cada vez me cuesta más escribir, no porque falten las palabras sino porque me da la sensación de que me repito, por mucho que se consigan modificar ciertos parámetros una no deja de ser quien es y es muy difícil cambiar pautas, discurso, palabras que conformen a tod@s desde una transmisión pública; puede que me quede con mi parecer como la mejor opción y eso es lo que transmito...

Lo bien caminado, qué sabor tan satisfecho deja!

Me conozco lo suficiente como para no dejar más allá de hoy una crónica que se escapa en el verbo aunque permanezca en la estima; soy de palabra relacionada y asociada a la vivencia inmediata, pareciéndome que cuanto más lo demore menos palabras encontraré que resulten mínimamente evocadoras, y es que este mismo momento es tan valioso que ya me cuesta detenerme un instante en conservar algo que ya le ha dado relevo a la siguiente vivencia. Eso no quita que una vez que me detengo aquí quiero que sea desde lo mejor de mí, sintiendo como todavía fluyen por dentro las diferentes e insustituibles sensaciones que me aportaron una entrega, la de una naturaleza viva, cuando todavía respiro el aire de las maravillosas alturas, y de perderme para encontrarlo todo, a veces en tan sólo un suspiro entrecortado...

Caminando Vida por los remotos recorridos de un pasado presente

No contábamos con un día de lluvia, más bien esperábamos un domingo soleado y puede que frío; el destino era el mítico "Sistelo", lugar que tantas veces (todas y cada una) abrió mi corazón y me mostró tan diferentes maneras de vivir el camino, un lugar que me enseñó a valorar una manera de caminar que no abarca tan sólo a los pasos compartidos sino a los propios pasos caminantes por una trayectoria de vida.

Una para Todas y Todas para Una


Al saber quienes acudiríamos se me ocurrió un título para la crónica: "Uno para Todas y Todas para Uno", pero nada más ver caracterizado a Charlie me quedó claro que hoy íbamos a ser más bien "Todas" (ironía carnavalesca) Fuimos cinco quienes acudimos a una jornada que prometía lluvias algo más que calladas, uno de esos días en los que la pereza también se presenta porque preferirías un día seco, pero en fin, ya sabemos que eso no es impedimento para salir al camino así que ésta que escribe llevó una bolsa a mayores con ropajes y complementos varios por si alguien dudaba de que hoy el camino agradecería el colorido que aporta el espíritu del carnaval, fiesta que más que ninguna invita a desinhibiciones varias muy saludables y necesarias, ¡y qué lujo! hacerlo en contacto directo con Natura, ahí dónde la naturalidad es esencia válida para quien gusta de caminar y de lo que aporta este particular movimiento en las circunstancias en las que lo hacemos.

El Camino..., que no nos falte!!

Pues sí..., el camino sigue "ahí", no sé si esperando con tanta ilusión como yo de recorrerlo pues tiene y contiene lenguajes imprecisos también. Creo que sí, que el mismo camino es ilusión generosa, creo que la tierra luce sus diferentes vestimentas feliz cuando l@s caminantes aprecian sentirse siendo unos complementos perfectos  fundid@s en ella recogiendo sus entregas.